Ploeg fietsroute gemiste kans

(Dagblad van het Noorden, vrijdag 26 juli 2002)

De Groningse VVV publiceerde onlangs het boekje 'Sporen van de Ploeg', een fietsroute door het Groninger land rond het Reitdiep. Het boekje haakt aan bij de tentoonstelling De Ploeg -Stad en Land, die tot 27 oktober te zien is in het Groninger Museum. De fietser komt aan zijn trekken, maar de kunst komt er bekaaid af.

Door Reinier Spreen

GRONINGEN - De bedoeling van Sporen van de Ploeg is dat de bezoeker op de fiets stapt om de geschilderde landschappen en dorpsgezichten met eigen ogen te aanschouwen. Aldus gedaan, in goed gezelschap. Natuurlijk kiezen we voor de lange route van vijfendertig kilometer - de korte is vijfentwintig. Een bij het museum verkregen sleutel past prachtig op een van de zevenentwintig Mendinifietsen die staan geparkeerd bij de fietsenverhuurder bij het station. Helaas is het niet het kunstwerk dat ik had verwacht; met een paar witte plakkers blijft het wat aan de saaie kant. Maar het fietst wel heerlijk, in een mum van tijd komen de weilanden in zicht. De aanwijzingen zijn helder, zodat ook niet-Groningers makkelijk hun weg zullen vinden naar het eerste schilderachtige tafereel, het kerkje van Dorkwerd.

Het schilderij van Marten Klompien is klein afgedrukt, maar laat meer zien dan de actuele werkelijkheid, want het bos is aardig gegroeid in veertig jaar. Vervolgens worden we, om in Aduard te komen, langs de Friesestraatweg gestuurd. Het asfalt is een onaangename onderbreking van deze prille trip. Maar na Aduard - met onder meer de Kaakheem, in 1930 geschilderd door Johan Dijkstra -wordt het gaandeweg beter. Steeds wijdere vlakten, steeds meer tinten groen. Bij Ezinge breekt het land open. Lucht, licht, land.

Werken van Johan Dijkstra

Minuscuul

Prachtig. Maar net nu we euforisch beginnen te worden, vragen we ons af: waar blijft de kunst? We hebben de helft van de route achter de rug, en in het gidsje hebben we slechts drie plaatjes van schilderijen gevonden. Minuscuul afgedrukt, bij elkaar niet groter dan een fietsbel. Straks kunnen we nog twee dorpsgezichten vergelijken met het echte Garnwerd, maar dan is de koek op. Natuurlijk, de stukjes toeristische informatie zijn leerzaam, maar daarvoor fietsen we ons niet het snot voor de ogen. Bovendien ontbreken goede aanwijzingen om te komen op het precieze punt waar de schilder heeft gestaan.

Bij een - ook dat nog - gesloten café Hammingh overdenken we de situatie. Moeten we nog een keer op pad, maar dan met de complete catalogus op het stuur? Wat was het mooi geweest als we meer schilderijen hadden kunnen 'beleven'. Meer, en groter afgedrukt. Dit boekje is zo fraai vormgegeven, en dan schiet het toch zijn doel voorbij. Een gemiste kans. Of moeten we dan straks toch maar meteen door naar die oogverblindende tentoonstelling in het Groninger Museum? Pfff, morgen maar.

Terug naar inhoudsopgave Juli