ZomerJazzFietsTour Van surrealistische allure (Uit: Nieuwsblad van het Noorden, maandag 4 september 2000)
Gebeurtenis: 14-de ZomerJazzFietsTour. Gehoord: in diverse kerken en schuren ten noordwesten van de stad Groningen. Publiek: net niet te druk.
Geholpen door de onverwacht goede weersomstandigheden - ja, men kon er weer een aantrekkelijk rozig blosje bij oplopen - vertoonde het alternatiefste der alternatieve muziekfestivals, de ZomerjazzFietsTour, zaterdag weer het vertrouwde beeld van hartverwarmende, onthutsende, ja zelfs ontregelende muzikale verrichtingen, teweeg gebracht in dito locaties.
Jawel, die locaties, zij zijn zelden of nooit op de ten gehore gebrachte muziek gebouwd, zij kermen de meest wonderlijke klankkarakters, maar zij hebben wat. Zij bezitten een schier surrealistische charme, en het aardige is, het einde daarvan is nog niet in zicht. Een gloednieuwe locatie, te weten de kerk van boer Harkerna benoorden Aduard, leverde daarvoor het bewijs. Na een stevig trapje bevond men zich plotsklaps in een park van Madurodarnse allure, zij het op wat grotere schaal. De bouwmeester zelf, de Groninger Gaudí, zij het op wat kleinere schaal, voorzag de verbaasde bezoekers indien gewenst van toelichtend commentaar, inzonderheid van zijn toekornstige projecten. In het kerkje hielden Jean Derorne en Pierre Tangui de fietsgasten ondertussen lichtvoetig verwarrend bezig. Het bleek slechts de voorbode van nog veel meer verwarrende, om niet te zeggen ontregelende ervaringen.
Het kwam deze keer niet van de saxofonisten. Zij blonken uit in duidelijkheid. In de kerk van Aduard had John Surman zich bijvoorbeeld zeldzaam goed in de akoestische situatie ingeleefd. In Den Ham, ongetwijfeld het minst daartoe geëigende concertpodium der lage landen, speelde Kenny Millions volstrekt duidelijke jazzmuziek, met de daarbij behorende toon en articulatie. Het kwam ook niet van de drummers. Eddy Prevost had in Oldehove een drogere ruimte verdiend, maar maakte dat goed met technisch glashelder gedefinieerd spel en vormgevoel. Speelgoedspecialist Alfred Spirli liet in Ezinge zijn treintjes rondgaan en ook dat blonk uit in duidelijkheid.
Nee, het waren de cowboys, de landelijk georiënteerden, die deze FietsTour met name aan haar surrealistisch karakter hielpen. De Flatland Kings, in de Piloursernaborg van Den Ham, lieten niets na om het Volk op het verkeerde been te zetten. Met een programmaboekje vol dubbele bodems, fantasiefeiten en gefingeerde foto's, met hoeden en teksten, en met een soort muziek waarin de countryhausse van tegenwoordig onbekommerd onderuit werd geschoffeld.
In de kerk van Feerwerd deed accordeonist Stian Carstensen het geheel anders, maar met een zelfde resultaat. Carstensen maakt geen stukken maar draaitollen van volksdeuntjes - van hun vertrouwde context ontdane, hyperventilerende folk. Waarna de kroon op bet ontregelende werk werd gezet door professordoctor Eugene Chadbourne, ideaal geplaatst in een surrealistisch decor van hooi, spinnenwebben en strobalen.
Chadbourne , de meester van het schaduwliedje, kent duizenden songs maar speelt slechts hun schanieren, hun haken en ogen, hun vleigwieltjes. Bijgestaan door drummer Paul Lovens, van wie men het zou betreuren als hij ooit van Chadbournes zijde mocht wijken, vatte Chadbourne uiteindelijk de ganse FietsTour samen in dat ene liedje van verlangen: volgend jaar weer graag.
Renze de Vries
(Foto ontbreekt: In het kerkje van boer Harkema hielden Jean Derorne en Pierre Tangui de fietsgasten lichtvoetig verwarrend bezig, © Jan Willem van Vliet)